Kolejnego dnia rano wsiadamy w Ubera i jedziemy na Southern Bus Station, aby stamtąd złapać busa do Maeklong. Kierowca miał być za 5 minut, ale miał chyba problem z dojazdem, bo czekalismy ze 20 minut.
Miejscowość jest znana z targu, który jest rozstawiony na torach kolejowych i w momencie zwija się, gdy jedzie tamtędy pociąg. Nie warto kupować zorganizowanej wycieczki, bo kosztuje ona około 60 USD. Samemu można to w prosty sposób ogarnąć za około 25 PLN.
Miejscowość jest znana z targu, który jest rozstawiony na torach kolejowych i w momencie zwija się, gdy jedzie tamtędy pociąg. Nie warto kupować zorganizowanej wycieczki, bo kosztuje ona około 60 USD. Samemu można to w prosty sposób ogarnąć za około 25 PLN.
Autobus jest klimatyzowany, w jedną stronę kosztuje 70 THB (1 THB – 1,10 PLN), a podróż zajmuje półtorej godziny.
Na miejsce dojeżdżamy dwie godziny przed przyjazdem pociągu. Mamy więc czas, aby na spokojnie przejść się po bazarze, coś zjeść i zrobić kilka zdjęć zanim przyjadą autokary z uzbrojonymi po zęby w aparaty Azjatami. Stacja kolejowa wygląda tak:
Można wypić świeżego kokosa za 20 THB. Dla porównania w Bangkoku ceny wynoszą od 20 do nawet 70. Cały bazar jest pachnący i kolorowy. Można na nim kupić dosłownie wszystko.
Z daleka widać, że zbliżają się wycieczki. Z wielką pompą, wieś się bawi…
Najlepszy i tak był ten.
W końcu nadjeżdża, stragany momentalnie się składają, a na torach pojawia się pociąg. Niestety liczba turystów zabiera klimat tego miejsca. Zapewne kiedyś wyglądało to bardziej swojsko, pociąg przejeżdżał szybciej, bez asysty pracownika stacji i nie było morza kijków do selfie.
Kilkadziesiąt minut później wraca, historia się powtarza. Azjaci na tory, bazar się zwija, pociąg przejeżdża, bazar się rozwija, Azjaci na tory – wszyscy selfiesticki, obładowani zakupami, jakby mogli to by rzucili się pod koła za dobrym ujęciem.
My też się zbieramy, szukamy transportu do Amphawy. Jest tam jeden z największych pływających bazarów. Miało być dużo mniej turystów i lepsze ceny niż w tych, które są zlokalizowane bliżej Bangkoku. Zobaczymy. Towarzystwo na pace uśmiechnięte
Nasz wehikuł czasu czeka, żeby uzbierać opłacalną liczbę pasażerów. O nawiew nie musimy się martwić. Lepiej usiąść w głąb pojazdu. Na tyle może i ciekawsze widoki, ale siedzimy przy rurze wydechowej.
15 minut zajmuje nam dojazd do drugiego miasteczka. Od razu kupujemy bilet na ostatni autobus do Bangkoku, żeby wieczorem nie było niespodzianki i przymusowego noclegu nad wodą. Chociaż może to nie jest taki zły pomysł?
Tradycyjnie łapiemy różne przekąski i idziemy zwiedzać. Na zdjęciu pieczone banany z makaronem ryżowym.
Jemy też coś, czego pochodzenia nie potrafimy określić. Prawdopodobnie jest smażone na tłuszczu, do tego dosyć słodkie i lekko słone. Może ktoś potrafi to zidentyfikować?
Gdy z rąk zniknęło jedzenie, dla odmiany postanowiliśmy coś zjeść. Przysiedliśmy na brzegu, gdzie jedzenie zamawia się z łódek.
Zapomnieliśmy powiedzieć, że chętnie zjemy coś „no spicy” – wolimy sobie dodać sosu niż zionąć ogniem od samego początku, ale stało się - dostajemy najostrzejszego pad thaia, jaki jestem w stanie zjeść. Do tego jakieś przyprawy w saszetkach. Dobrze, że najpierw spróbowaliśmy.
Lubię ostre, przynajmniej tak mi się wydawało. W Polsce zawsze wybieram pikantne, ale to mnie niemal pokonuje. W akcie desperacji biorę na szybko colę z dużą ilością lodu, pokazuję w karcie zdjęcie, czego chcę i czekam z utęsknieniem na orzeźwienie i ulgę. Za chwilę wielka cola z lodem ląduje na stoliku… jeden łyk, drugi łyk i… k#$% co to jest?! Okazuje się, że pokazałem w karcie colę tom yum, czyli wybitnie oryginalny drink z dużą ilością chilli, który ma być pikantny i wykręcać mordy nawet miejscowym.
Po ugaszeniu pożaru kupujemy bilety na rejs łódką po okolicy. Kosztuje on 60 THB za osobę. W sumie dobrze, że troche poszukaliśmy, bo najpierw trafiliśmy na gościa, który chciał 600 THB za osobę i nie szło zejść z ceny. Rejs zajmuje ponad godzinę.
Największym zaskoczeniem było to, że po wypłynięciu poza miasto mogliśmy obserwować całe drzewa świetlików. Korony po prostu migotały, jakby ktoś rozłożył na nich lampki choinkowe. Łódka co chwile wyłącza silnik i podpływa pod drzewa. Żałuję, że nie wychodziło to na zdjęciach, bo był to niezapomniany widok. Po całkiem długim kursie musimy coś wrzucić na ząb. Małe kraby wizualnie wydają się nie do przejścia, ale smakują niespodziewanie dobrze.
Do Bangkoku wracamy późnym wieczorem. Przystanki powrotne chyba nie obowiązują, bo kierowca wysadza nas gdzieś na stacji benzynowej 5 km od dworca autobusowego. Całe szczęście jest to 5 km w stronę centrum, więc nie jest to dla nas problem. Współpasażerowie protestują, bo chyba mieli przesiadać się na jakiś inny autobus na dworcu. Bierzemy znowu Ubera i wracamy do hotelu.
